Searching for Something to Rely On

Yine 2  Mart.
Bir sene önce ve ondan önceki sene ve ondan önceki sene yazdığım 2 Mart yazılarına şöyle bir bakıyorum da değişmemiş fikrim:

Hala bugün, yarından daha heyecanlı ve güzel. Hayal kurmak serbest ve ben kurduğum hayallerde ne kutlamalar ne hediyeler alıyorum gün boyu, aklım şaşıyor. Reelde, yarın iş seyahati maksatlı Bursa'ya gidecek ve fazlaca stresli bir gün geçireceğim. Oysa geçtiğimiz hafta, 3 Mart için izin alma planları yapıyordum. Clap Along'da bahsettiğim günlerden birini ayarlayacaktım kendime. Olmadı. Olmuyor.

Ne ben gidebiliyorum zaten. Ne de o geliyor bana. Uzaklığı bile güzel bazı hayallerin. Ya da güzel değildir aslında ve yakın çevremin dediği gibi gün geçtikçe mutsuzluktan mutlanan, bir şeyleri kasten oldurmamaya çalışan bir rahatsıza dönüşüyorum gün geçtikçe ve bu yüzden böyle diyorum. Bilmiyorum..

Yaşasın Nannaist Mücadelemiz

Elimde yaşama hakkı var. Bir tane. Bulamayana, erkenden kaybedene, çok da uzağa gitmeden, bundan 9 ay önce öldürülen Ali İsmail Korkmaz ve beraberindeki yaşça küçüğüm (Ethem hariç) direniş kayıplarımıza haksızlık olur yarın ve daha sonra yaşayacağım günlerdeki zorluklara mutsuzlanmak, yaşlandığıma üzülmek. Onlar yaşlanamayacakken.. 223 gündür yaşayan ama ne yaşadığını bilmeyen, direnen Berkin Elvan'ın yanında haksızlık olur, şımarıklık olur geçen seneki doğum günümle yarın arasındaki bir yıllık süreye dil uzatmak.

Temennim aynı: Umarım tanıdığım, tanıştığım insanlar için bir şekilde 'İyi ki doğmuşum'dur.

Oh simple thing???