We Are Buddha Airlines, We Are Pavyonly Yours (PODV-Point of Demirbey's View)

Girizgah yapmama gerek bırakmamış Buddha. Buddha kim mi? Hani şişman, Sedat Peker misali gülerek oturan abimiz dediğim anda 'Haaa o muymuş?' diyen neler kaybetmiş haberi yok. Haberi olmayan buraya: Bu Buddha Başka Buddha

Bu yazıya girizgah yapmama gerek bırakmayan ve al da at dercesine poşeti elime tutuşturan Buddha'nın yazısını okumadan buna başlamayın, zira temelsiz inşaat olmaz: WE ARE BUDDHA AIRLINES, WE ARE PAVYONLY YOURS

Kıbrıs'a ne için gitmiştim? İstesem de telefonumun çekmeyeceği, vizesiyle kağıt işleriyle uğraşmayacağım, en kolayından bilet bulabileceğim yer olduğu için gitmiştim. İlk gidişimdi bu ve her çömez turist gibi bilmediğin bir yerin toprağına adım attığım anda taksici tarafından tokatlanmıştım. Çakalım, sinsiyim, itim diye geçinirim güya. Bismillah diyemeden aptal düşürülmeme çok sinirlenmiştim. Gerçi çok şeye ve çok çabuk sinirlenin bir yapım var. Önceki iş yerimde bir iş günü izin verilmiş ve şeker testi yaptırmam bile istenmişti (Şekerim yokmuş, ama önüme gelene ana bacı sövebilmemi, sağa sola mouse-klavye fırlatmamı meşru kılabilmek için doktorla pazarlık yapıp kapı gibi şeker hastası raporu almış, üst yönetime sunmuştum.)

Watda Yaşlılık!!

                                     
'Otelde beraber 4 günümü geçireceğim ahaliyi yakından tanımama gerek var mı?' hakkında fikir sahibi olmak için lobide ve havuz başında ufak bir turla giriş yaptım tatilime. Gerek olmadığına karar verir vermez de terk ettim o Beyaz Melek tadındaki oteli. Evet, dışarısı gereğince günah yuvasıydı, şer yuvasıydı. İtlik serserilik barındırıyordu. Yani benim istediğim her türlü imkan otelin dışında hazır ve nazırdı. Fakat yaşım olmuş bilmem kaç, ilk gün ne yalan söyleyeyim halim yoktu. Keşif gezisi dışında herhangi bir atraksiyona yeltenmeye üşendim.

Ve ikinci gün...

Deniz-Havuz?

Yanmaktan nefret ettiğim için bu aksiyonlar fazla cazip değildi. Allah aşkına tatil benim neyimeydi. Bikinili birkaç güzel hanımellaya delici bakışlar fırlattım sadece, hepsi o. Etkilenmedim gerçi. İnsan tatillik yerde bikiniden bacaktan etkilenmiyor garip bir şekilde. Kafamda şapka, yüzümü ve omuzlarımı tümüyle örtecek şekilde havluya sarılmış bir halde odamın yolunu tuttum ve blog'a kozmetikle alakalı bir şeyler karaladım. Gün geceye dönende ufak bir keşif gezisi daha ve hepsi o kadar.

Üçüncü gün...

Kumarhane?

İndik evvelallah. Ama memur çocuğu olduğum için risk hiç de bana göre bir şey olmadığı için kazananla sevindim, kaybedenle kahroldum ve yaklaşık yarım saat sonunda terk ettim kumarhaneyi. Yalan olmasın, bul karayı al parayı ya da çubuğa halka fırlatma gibi ucunda bir paket sigara hediyesi olan türlü oyunlar olsa o kumarhanede kendimi kaybedebilirdim. Ama kağıda, fırıldak gibi dönen topa güvenemem ey canlar...

Telefonla, bu topraklarda benden daha tecrübeli olan Buddha'yı arayıp çevre hakkında ve yapmadan dönmemem gereken şeyler hakkında biraz bilgi aldım. Birkaç müze söyledi, bir iki tarihi kale söyledi. Hı hı bunları söyledi. Yersen!?!

Telefon görüşmemizin bitiminde Buddha'nın önerisi ve ısrarı üzerine tarif ettiği bölge olan Lefkoşe'ye gitmek için bir taksi çevirdim. Fakat o da nesi. Taksici git gel 150 liralık bir meblağı cüzdanımdan çıkarıp kendisine sunmamı istiyordu. Babayarrooo diyerek hemmen araba kiralama opsiyonuna yöneldim. Fazla uzun sürmedi bir araba bulmam, hem de sol direksiyonlu. Otele dönmeden direkt olarak mekana doğru yola çıktım. Ama program başlangıcı 9:30 olmasına rağmen bu hızda gidersem tezcanlı gibi mekanın açılış öncesi paspasını atmaya gitmiş gibi olacaktım. Ha o mekanın ekibiyle paspas da atardım, sıva da atardım, mala da vururdum. Benim için bir şerefti, hiç dert değildi. Ama biraz ağırbaşlı gözükeyim istedim ve yol üzerinde durulabilecek, biraz vakit geçirebileceğim bir mekan arayışına başladım. Buldum da. Fakat bu vakit geçirgeci mekana yanaşma hamlem sırasında alışmamışlıktan kaynaklanan, trafik akışına ters hareketlerin içine girmem, biraz korna, biraz küfür, biraz kızıl biraz mavi azarlar işitmem sonucu fazlasıyla mahçup bir şekilde arabayı yanaştırabildim kaldırıma.

Kıbrıs Türkçesini anlamakta güçlük çektiğim için kasiyerin yanına gidip İngilizce yemeyi içmeyi düşündüğüm şeyi tarif ettim ve tavsiyeleri doğrultusunda vermiş olduğum siparişi tepsime koyup boş bir masa bulmak için dışarı çıktım. Otoyola bakan bir masaya çöküp oturdum. Kuru götümün sandalyeye değmesiyle yan masadan birinin bana seslendiğini işittim: 'Zor değil mi burada kullanmak?'

"Sorry? I can't (kant diye telaffuz!!) understand you.' dedim anlamamışa yatarak, İngilizim ben oyunumu bozmamaya çalışarak. Fakat hayvan terliydi, anlamıştı. 'Türksün ama hadiiii' dedi. 'Lütfen...' dedim '...Kilisliyim. Anne tarafı ise muhacır. Alışmaya çalışıyorum trafiğine de havasına da suyuna da' dedim. Birini bekleyip beklemediğimi sordu. 'Gelmeni bekliyorum, yalnızsın galiba sen de, gel beraber oturalım.' diye adeta bir centilmen gibi masama davet ettim onu. Napacak, geldi oturdu. Neden bu kadar kolay olmuştu?

İş bu kısım part I. Bu tanışmadan, Buddha ile geçiril

en gecenin sonuna kadar olan kısım ise yarın Part II'de.

Şimdilik öperun!

Bu da soundtrack: