GururLAN

Geçtiğimiz hafta Linkiesta adlı, İtalya'nın önemli online gazetelerinden birinde Çarşı ve Çarşı'nın yargılanması üzerine bir haber yapıldı. Resmi olarak Çarşı üyesi değilim ama iyi Beşiktaşlıyım.
Aşağıda orijinal linkini de paylaştığım haberde ben de elimden geldiğince Beşiktaş'ı, Gezi parkı olaylarını, semtin tribünlerini anlatmaya çalıştım.

http://www.linkiesta.it/processo-35-tifosi-besiktas

İtalyanca bilen buyursun linkten devam etsin, fakat İngilizce lazım bana diyenler için de aşağıda haberin tercümesi mevcut.

"The Carsi protected all, was the defender of the district. Ever since that first night of clashes in Gezi Park, the Carsi sided with vendors, residents, tourists." Emre Gucdemir lives in Istanbul and is a fan of Besiktas, one of the city's main football teams. The Carsi is the largest group of supporters of that team. The words of Emre run back in time.

It is the spring of 2013. Activists, journalists, young people and ordinary citizens poured into the streets surrounding Gezi Park in Istanbul. Protesting peacefully against the construction projects of the Erdogan government, which just above the park Gezi wanted to build a center commercial. But in a short time, after the brutal repression by the police, the protests spread like wildfire across the country. Police launches pepper spray, tear gas at eye level, and water hydrants adds stinging gas. And that becomes the occasion to express disagreement with the growing authoritarianism of the Premier Recep Erdogan, and corruption of the executive. After those first events, Amnesty International accuses the government in Ankara to "large-scale violation of human rights", while organizations such as Human Rights Watch, denounced the restrictions on press freedom, the right of association and assembly that the Erdogan government, in Turkey, was intensifying.

The protests in Gezi Park return topical today, in the days when you open the case against 35 fans of Besiktas. Yet another manifestation of the government's attempts to Erdogan planing dissent inside the country.

Yes, because in the spring of 2013, to demonstrate in Gezi Park were they, the fans of Besiktas, many of whom enrolled in one of the most popular clubs of supporters of the team, the Carsi Group, which brings in a marked A logo anarchist and has a slogan which reads: "Carsi is against everything." Beside them took to the streets even thousands of supporters of Fenerbahce and Galatasaray, the other two teams historic city. But only about 35 fans of Besiktas now hangs very serious accusation: taking part in the protests with the intention of overthrowing the government.

What is known, the protests of the supporters of Besiktas in the days of Gezi, is that they were present and showed off a series of colorful slogans. Some of them got hold of an excavator which pursued an armored police. Twenty-two of them were stopped. "The first day of June, a huge crowd poured in Taksim," says Emre Gucdemir, fan of Besiktas although not officially enrolled in Carsi, this revolts of Gezi Park. "On the evening of that day, the police closed the park. But people who had gathered there was only in Taksim Square. Many began to move in the area of Besiktas, 15 minutes from Taksim "(the names of football teams, in Istanbul, take their name from the districts of the city. The Besiktas, named after the district). Unfortunately a group tried to reach the offices of Erdogan, Dolmabahce. The police tried to prevent it and started the fighting, "says Emre.

A totally different allegations of the prosecutor that lead to the threat of a life sentence for 35 of them.
In the 38-page report of the Prosecutor Adem Meral it supports the argument that those 35 fans were not interested in the popular demonstrations of Gezi Park, but were exploiting the opportunity to groped forceful action against the government. According to Meral, 35 had also studied a catch plan of Prime Minister Erdogan. To that accusation, now risk a life sentence.

The prosecutor cites tweet, phone calls and trying to occupy the prime minister's office in Istanbul as evidence of attempted subversion. But HRW said: "The evidence presented by the prosecutor in the indictment does not contain any complaint of activity comparable to an attempt to overthrow the government or other offenses for which the defendants are on trial, including the act as a criminal gang and resisting the police. "It speaks of "abuse of the justice system."

The trial of the fans is just the latest in a series of attempts made by the premier to weaken the turkish Carsi. "During a public meeting, on the same days of the protests - still tells Emre - Erdogan asked the crowd to applaud a group that bore the logo of Carsi, stating that he was on his side. But the logo of those people was false. There was no A anarchist who instead will comparEmre The Carsi not allies ever for interest or for the benefit of someone. It's silly to think you can handle an anarchist group, "explains Gucdemir.
But after that the Ankara government did not give in. While the curve of Besiktas continues to lead in the field of banners comment to any political fact of interest, a system is introduced to restrict access to the stadiums. "To come now need to buy a card, Passolig, a kind of credit card. But it's really hard to get it and the result is that the stands are filled only to 20, 30% for each team, "says Emre.

The government of Erdogan, denounces Human Rights Whatch in this report in September 2014, has stepped up "the repression of press freedom, rights of association and assembly," from the very beginning of the protests of Gezi Park. Recalling also as Ankara in December 2013 attempted to suppress discussion and information on corruption charges broke out in that month, outlawing even Twitter and You Tube "Since the protests Gezi, says the report, the authorities have blamed thousands of people Istanbul, Ankara, Izmir and other cities because they were participating in events not authorizated at least 5500 people have been subjected to processes, says HRW.

The case of the 35 fans of Besiktas is not isolated. In June it was opened a case against five people accused of leading a criminal organization is of the organizers of Taksim Solidarity, the group that supported the protests in Gezi Park.
Meanwhile, points out once again, Human Rights Watch, open processes against many protesters Gezi Park contrasts with the small number of police officers held responsible for excessive use of force in demonstrations of spring 2013.

"The protests of the supporters of Besiktas have cooled in recent times. People fell into disarray after the double victory of Erdogan (local elections and presidential, ed), "says Emre Gucdemir. "And we Besiktas now we must be cautious. We still await the end of the construction of our stadium and now 35 of us hostage. When we have a stage again, we return to shout choruses of all we know, as we have done so far. "It is in the tribune of Besiktas that Emre says even he learned freedom, equality and truth. "Certainly not in Turkish schools." That's why I took part in the protests of Gezi Park. "It is our mission to react to situations in which there is freedom in play."

Soundtrack:
Kapıcılar Kralı'nın soundtrack'i tadında. Leziz, dinlendirici...

SICAK DENİZDEN KORKARIM (YENİ İŞENMİŞ OLABİLİR)

'Dobriy vecher' dedim ve kapıdaki görevlileri başımla selamladım. 'Dobriy vecher' diye cevapladılar ve nazikçe kapıyı açtılar. Eyüp önde, ben arkada girdik içeriye. İçeri girer girmez hemen girişteki vestiyer gözüme çarptı. Dizlerime kadar uzanan, yakaları kalkık, sigara kokulu, siyah redingotumu seri bir hareketle omzularımdan aşağı ittiriverdim. Bizi görür görmez saygısından yanımıza koşan vestiyer çocuk tek hamlede havada kaptı pardesümü. Benim ardımdan Eyüp de kendi pardesüsünü vestiyer çocuğa teslim etti.Vestiyerin bulunduğu geniş holün sonuna doğru yürüyorduk ve attığımız her adımda müzik sesine, alkol kokusuna bir adım daha yaklaştığımızı hissedebiliyordum. Hol ile içeriyi birbirinden ayıran kapının önüne geldiğimizde Eyüp, bana döndü ve 'Hadi bize iyi eğlenceler.' diyip göz kırptı. Kapının başında duran mekan görevlisi elini dev, pirinçten yapılmış tokmağa uzattı. 'Dobro pazhalovat!' dedi ve saygılı bir biçimde başıyla bizi selamladı. Eyüp tepki vermedi, fakat ben atara atar, gidere gider yapıda bir insan olduğumdan aşağı kalmadım ve ben de başımla onu selamlayıp 'Spasibo' diyerek Eyüp'ün ardından içeri girdim.

İçeri adımımı atmamla 'O'nu görmem bir oldu. Beyefendi halime, janti üstüme-başıma bakmadan köfte dudaklarımdan istem dışı iki kelime döküldü:
"Ananı skiiii"

Henüz ilk gözüme çarpışında beni bu hale getiren kadınla bir de göz göze gelsem neler olacaktı kim bilir? Fakat o kadar kalabalıktı ki burası, göz göze gelebilmek ciddi bir marifet gerektiriyordu. Yine de elimden geleni yaparak, O'nu gözlerimin hapsinden çıkarmadan adımıza ayırtılmış masaya doğru yürümeye başladım. Yürürken dans eden insanlara çarpıyor, özür dileyecek kadar bile kendime gelemiyordum.Tam masaya gelmeden önce, yerde zannediyorum ki lenslerini aramakta olan bir kadının kafasına diz attım. Kadının sevgilisi beni tartaklamaya kalkar gibi oldu ama sağ olsun Eyüp gelip olayı büyümeden bitirdi. Eyüp, yol-yordam bilir.

Masa mezelerle donatılmıştı. Bir şişe vodka ve bir şişe de tatlı şarap yine masada duruyordu. Masamıza oturduktan hemen beş dakika sonra şef garson yanımıza gelip bir eksiğimizin olup olmadığını sordu. Fakat ben öyle kapılmışım ki O'na... Kalabalığın içinde tıknaz, üstü başı namütenasip bir adamla yapmakta olduğu dansı haset saçan bakışlarla izlemekten fark etmemiştim garsonu. Eyüp 'Fsio..' , 'Khorosho...' ve benzeri şeyler söyleyip garsonu yolladı. Yollar yollamaz koluna dokunup 'Mirim, şu hanımefendiyi tanır mısınız acaba?' diye sordum. "Eski çıktığım lan o! Haydaaaa." diye efelendi. 'Ha ajan, pardon o zaman. Ben tabi bilmediğim için durumları...' vs şeklinde kırdığım potu tamire giriştim. "Yok lan, takılıyorum. Hangisi?" dedi. Eyüp şakacı çocuktur.

Bembeyaz teni, minicik ellerindeki kırmızı ojeleri ve alımlı dolgun dudaklarındaki kırmızı ruju, kusursuz yapmış olduğu topuzu, sadece kollarını ve sırtını açıkta bırakan simsiyah saten-dantel karışımı elbisesiyle 'O'nu işaret ettim bir kez daha. Tanımıyormuş Eyüp de. Daha önce de görmemiş hiç buralarda. Ben yalan olmasın ama rahat bi 1-2 saat o güzeli izledim. Bu sırada Eyüp sürekli bir şeyler anlatıyordu, ama ben dikkatimi anlattığı şeylere yöneltemiyordum bir türlü. Sonunda Eyüp de durumu fark etmiş olacak ki garsonu çağırıp hanımefendiyi masamıza davet etmesini emretti. Eyüp, istediği şeyi yaptıracak adamı bir şekilde illa bulur. Eyüp'ün çevresi geniştir.

Ve işte geliyordu. Adeta yürümüyor, tüy misali havada süzülüyordu. Yakınlaştıkça kalbim yerinden fırlayacak gibi oluyordu. Aklımdan nasıl selam vereceğimi, nasıl konuşacağımı da bir türlü kararlaştıramıyordum. Benim fark edemediğim adımları masamızın dibinde son buldu. Boştaki sandalyeyi çekip ona uzatmak için bile yerimden kımıldayamıyordum. Şimdi artık kokusunu da duyabiliyordum ve mıhlanmıştım adeta, nasıl bir büyüydü bu ya Rab! Sandalye uzatan olmayınca o da tanışmak için elini uzattı bana. Yumuşacık elini ellerimle tuttum ve dudaklarımı elinin üstünde gezdirdim. O an ağız-yüz ellerine kapanıp ağlayabilirdim. Ama neden bilmem yapmadım. Benden sonra Eyüp'ün de elini sıktı. Israrla oturmuyordu ve ısrarla kimse sandalye uzatmıyordu nazlı ceylanıma. Verin ulan şu siktiminin sandalyesini kadınımın kaba etinin altına altına.
Diyemedim. Kulağına doğru eğilip ne oldu manasında 'Chto Sluchilos'?' diye sordum.
"Ahşamınız heyr. Hansınız seks eylemek istiyr? Saati 250 mannat." dedi.

Eyüp'e döndüm. Sonra geri O'na çevirdim bakışlarımı. 'Valla bize "100'den fazla vermeyin." dediler. Turistiz biz diye bizi mi kazıklıyorsun canısı?' dedim. Eyüp de 'Git' anlamına gelecek şekilde kafasıyla işaret etti ve saatlerce beklediğim, rüzgar gibi gelip gitti.

'Valla Azeri şivesi libidomu etkiliyor, dayanamıyorum, düşüyorum ajan. Ayrıca buranın kons bar olduğunu niye söylemiyorsun en başında. Ben o kızla ilgili aklımda ne hayaller kurdum durdum kaç saattir. Rus zannettim, Moskova'ya kız istemeye gittim, önce Moskova sonra İstanbul'da düğün yaptım. Ben Bilmem Eşim Bilir'e katıldım. Oğlumu odasında 31 çekerken yakaladıktan sonra baba-oğul konuşması yaptım. Kızımı evlendirdim. 63 yaşımda öldüm Her anımın bir köşesinde de bu kadın vardı lan. Niye yaptın bunu bana?' dedim.

Asker Eğlencesi'nde marka! SARI TUTKU

"Bedelli vurmuyor muydu sana ya?" dedi.
'Şu andaki haliyle vuruyor. Ben garantici adamım yine de. O yasanın son, kabul edilen halini görmedikçe sevinmiyorum, bekliyorum. Durduk yere timsaha gelmeyeyim diye sevincimi saklıyorum.'
"Hah işte. Ben de seni asker eğlencesine getirdim işte. Bir nevi Sarı Tutku kafası. Sen Ankara'lısın daha iyi bilirsin, anlattırma." dedi.
'Ulan benim burada 18.000 lira borcum var, kalkmış benden 250 manat istiyor bir saat için bu kız da. Hayret bir olgu yanieee.' dedim.
Eyüp'e de askerlik vuracak 1 Ocak 88 kabul edilirse.
Gecenin kalanında müstakbel devremle votka içtik.


Edit: Soundtrack SOKO'dan. SOKO diyince dilim bağlanır oy. Gülmediği takdirde dünyanın en güzel kadını olaplüp. Şarkı ise naif ötesi-->

Miles Kane Olsam Yine de Oynar mıydın Benimle?

Yine olmamıştı ve yine bitmişti. Ünlü İspanyol düşünürü Ege'nin lafını dinleseydim 'Biteceğini bile bile...' bu aşka başlar mıydım?

Başlardım.

Canım sıkılıyordu.
Ütüsü, bulaşığı, temizliği ayrı ayrı canımdan bezdirmişti. Romantizm kisvesi altında 'Hadi canım ütüyü beraber yapalım mı?' diyip dağ gibi gömlek ütüsünün yükünü hop diye yarıya indiriveriyordum.

Herkesin vicdanı kendi polisidir derler ya hani -Ne kadar polis varsa... Orası ayrı. A.C.A.B. 'a selam olsun.- , işte benim de vicdanım dayanamadı haliyle bu parazit yaşama. Bunu balık burcu erkekliğine bağlayan okurlar çıkabilir. Aman çıkmasın. Gezegenin sağda solda duruşuyla hali tavrı etkilenecek adam mıyım ben?
Dolunay mı var? Perdeyi kapatır yatarım ki gözüme gözüme şavkıyıp uykumu zorlaştırmasın. Dolunayın üzerimdeki yegane etkisi de budur.
Enerji sana ne ifade ediyor diye soracak olursanız (Ki niye soracakmışsınız ki), akşam olup da vücudumda işin alıp götürdüğünden arta kalan şeyi ifade ediyor diye cevaplarım.
Aşkın ne olduğunu unuttum. Sağımda solumda bile olsa görüp de tanıyamam. Aşk, bir Hüsnü'den Müjgan'a, bir de Edward'dan Sandra'ya akıp giden olarak tanımlayabilirim ama. Peşinde miyim? Peşindeyim.

Ben konuşmayı değil dinlemeyi severim. Dinler gibi yaparım bazı bazı. Vicdanıma kulak kesildim ama bu defa. Dağ gibi ütüye inat, olmadığını olmayacağını bir bir anlattım. Ağladı.
Allah kimsenin karşısında kimseyi ağlatmasın. Süleyman Seba'nın ölümüne gözlerimin verdiği tepki yakalandığında nasıl utanmıştım anlatamam. Nur içinde yatsın efsane başkanım.

Yedim bedduamı her zamanki gibi. Uzanıp uzanıp da bir türlü tutamayışımın müsebbibi bu beddualar belki de, kim bilir?

"Çık dışarı çık çık!" diye kovdu beni evden. Benim evimden. Anahtarlarım da içeride kalmıştı. Apartmana rezil olmama maksatlı kapıya bir kaç hafif dokunuş ve 'Açar mısın Arzu? Arzu! Arzucuğum ama bu yaptığın çocukluk, o kira kontratında benim adım yazıyor yahu!' diye kısık sesli serzenişlerde bulundum. Çok değil, bir on dakika sonra kapı açıldı ve kafasını uzattı. Ömrüm boyunca mutluluğu bulmamam ve iki yakamın bir araya gelmemesiyle ilgili dileklerini, bir diğer deyişle 'Beddua'larını tarafıma iletti.

Her ne kadar ben ağzımdan çıkarmayı beceremesem, çıkarmayı becereni sustursam da (Bkz. Müjgan vakası.), Arzu'yu bu isyanından ötürü suçlayamazdım. Hak etmiştim tüm bu bedduaları. Bir beddua ne kadar hak edilebilirse o kadar hak etmiştim.

Fakat her hak ettiğimi alsam Arzu'yla tanışmazdım bile.
İnsan her zaman hak ettiğini alamıyor.

Benim haktan hukuktan yana bir beklentim de kalmadı artık zaten. Yaşım yirmi yedi. Sigortamdan kaç gün geçmiş, emekliliğime kaç gün kalmış derdinde bir hayata yavaş yavaş alıştırıyorum kendimi.

Edit: Blog tasarım olarak çok keskin bir biçimde değişti. Umarım beğenmişsinizdir. Bu tasarım, Pythia'nın çok çok ince bir hediyesi. Vakit ayırdı, ilgilendi. Tasarımı bitirdiğinde 'Aa bu da olmamış.' diyecek hiçbir şey bırakmamıştı. Ne kadar teşekkür etsem az, ama o teşekkür yerine daha çok yazı istiyor. Bundan sonra daha çok yazı o zaman...
Pythia burayı böyle çiçççek gibi yaptıysa kendi blog'u nasıldır kim bilir diyen de olabilir. O zaman link link---> http://www.pythiapi.blogspot.com.tr/

Edit 2: Soundtrack'i yine ikileyelim istiyorum. İlki Miles Kane-Come Closer (Ne desem boş bu şarkıya)

İkinci soundtrack ise Tove Lo'dan. Kendisine buradan 'Al canımı' diyorum. 

Köpekle Göz Göze Geldik ve Forbes Diye Havladı

32 sayfalık bir gazeteydi elindeki. Sağ ve sol elindeki gazete sayfalarının kalınlığını oranlayıp akıl yürüterek yedinci-sekizinci sayfa civarlarına göz gezdirdiğini ön görebiliyordum. Başka birini o sayfalarda görsem ilgimi çekmeyebilirdi, fakat 'Ulan bunun ne işi olur ekonomiyle kukonomiyle?' diye düşündüm ve işkillendim. Sonra kütüğünün Kayseri olduğu aklıma geldi de normal karşıladım bu halini. Demek ki Kayserililere de genetik olarak yallah denip verilmiyor o para yönetim yeteneği. Onlar da Forbes okuyorlar, gazeteden günlük kurları takip ediyorlar, "Sigara şu yılda şu kadardı ama bak şimdi şu kadara alıyoruz yuh be yuh" diye zamlar hakkında fikir yürütüyorlardı.

Yine de dayanamayıp laf attım: 'Beşiktaş sayfasını başlara mı almışlar balım?'
"Yok la, o nerden çıktı?" dedi kafasını gazetenin içinden çıkarmadan. 'Ne bileyim. Sen, gazetede Beşiktaş'ın her hafta bir sonraki hafta netleşeceği söylenen transferleri dışında ne okursun? Magazin desen en arka sayfa, bir ihtimal ikinci sayfada da göt-meme görebilirsin. Fakat şu anda yaklaşık 7 veya 8. sayfadasın. Son sayfalardaki Beşiktaş'ın değil, En arka sayfa veya 2. sayfadaki götün-memenin değil neyin peşindesin anlam veremedim.' dedim.
"7. sayfadayım balım..." dedi ve gazeteyi gözlerinin önünden indirdi. "...Altın piyasasının önümüzdeki yıl için nasıl bir gidişat sergileyeceğine dair ekonomistlerin öngörülerini okuyorum." dedi. 'Allah'ın adını verdim bak ver şu amına kodumunun NZT 48'ini. Nereden çözdün sen ya hayırdır?' diye sevinç-telaş karışımı hallerde eline ayağına kapandım Emin'in. 15 yıllık arkadaşımın ağzından o güne dek ekonomi sözcüğünü duymamışken, ekonomi hakkındaki yegane sınıflandırmamız 'Aaa az paraymış -Ooo çok paraymış' iken şimdi ekonomistlerin yazılarını okuyor olması aklıma başka bir ihtimal getirmedi.

'Ulan istemez olaydım o yirmi lira borcu, faiziyle mi geri alacaksın vicdansız?' dedim. "Lan sen ne saçmalıyorsun. Seneye hangi dönemde evlenmeliyim diye hesap kitap yapıyorum burada." dedi ve önündeki çalışma masasının çekmecesinden bir mavi bir dosyalık çıkartıp kucağıma doğru fırlattı. Dosyaya isim bile vermişti: "DÜĞÜN". Mavi dosyalığın içindeki dosyaların ilk sayfalarına göz gezdirdim hızlı bir şekilde. Düğün salonlarının fiyatlarının yıl içindeki değişimlerini, altının son on yıl boyunca izlediği ay ay seyri, Türk ailelerinin ellerinin yıl içinde en rahat olduğu dönemleri ve Beşiktaş'ın stat yapımında demirinden, çimentosuna hafriyat kamyonlarından, zemin yapımına kadar tüm giderlerinin yaklaşık ve tahmini değerlerini içeren dosyalar vardı. Son dosya ilgimi çekti. Biraz da beraber baktık. Emin, inşaat mühendisi olduğu için beni yeni stadın inşaatının ilerleyişi hakkında fazlasıyla aydınlattı. 'Boşuna bel bağlamışız Fikret Orman'a, Ağustos 31'de biter diyordu. İyi ki okumuşsun bak inşaat. Hala bir umut bekleyecektim sen olmasan.' dedim ve yerimden kalkıp Emin'e sarılmaya gittim. Neden sonra aklıma insanlarla dokunmalı iletişim kurmayı sevmeyişim geldi ve ayağa kalkıp elim çenemde hmm hmmm diye düşünür gibi iki volta atıp yerime oturdum.

'Evleniyorsun demek?' diye bir kez daha teyit almak için sordum.
"Evet." diye onayladı.
'Ne zaman peki?' diye detaya girdim.
"Yakında." dedi.
'Habire tek kelimeyle cevap verip durmasana lan!' dedim.
"Amına koyiiim." dedi.


Edit: Bir şarkı, bir de düğün videosu koyalım:

Bırak Gideyim

Üstü başı değildi de neden bilmem.
Kolay 'Tamam' diyen bir yapım olduğunu bildiğim için konuşmam ben kolay kolay, da duramadım kafamı salladım 'Tamam' dercesine.
Neydi o başımı aşağı yukarı sallatan?

Konuşuyorduk. Son olarak teknolojiyi övdüğümü, çok geçmeden-hemen beş dakika sonrasında da kendimle çelişip teknolojiyi itin götüne sokup çıkarmaya başladığımı hatırlıyorum. O da adeta bir karaktersiz, adeta bir kişiliksiz gibi övgüme övgüyle, yergime yergiyle katılıyordu. Moralim yerine gelsin diye sevdiğim yemekleri, eşyaları, yazarları, Beşiktaş'ı ve en son da kendimi övdüm. Allah ne muradı varsa versin, o da övgülerime katıldı. Dili döndüğünce övgülerime eklemeler yaptı.

Muhabbet kuşu aldım soktumunun evine. Bir çok muhabbet kuşu aldım daha doğrusu. İlk kuşa Müjgan adını verdim. Müjgan, 10 gün içinde öldü. Zaten 10 günlük misafirliğinin 7 gününde şırıngayla beslemiştim onu. Hastaydı anlayacağınız. O besleme hadisesi olmasaydı iyiydi. Ailemle ve yakın dediğim arkadaş çevremle bile belli mesafelerle bağ kurabilen ben, benimsedim Müjgan'ı. Olmadı ama. Olduramadım. Beklemezdim kendimden ama öldüğünde ağladım, duramadım. Mezar kazdım sonra, gömdüm. "Seni yaşatacağım bak, söz." demiştim de tutamadım sözümü. Gücüme gitmişti.

Sonra ikinci bir kuş daha aldım elim titreye titreye. Müjgan demeye gitti dilim yine. Durdurdum kendimi. Halil koydum ben de adını. Fakat Halil de evdeki ikinci gününde Müjgan'ı öldüren hastalığın belirtilerini saçmaya başladı. Hemen aldığım yere götürdüm. Arkadaşları benden daha iyi gelir düşüncesiyle. Yalnızım işte. Duvarına, fayansına sövdüğümünün evinde yalnızım. Taktım muhabbet kuşuna. İlla biri beni kabul edecek diye taktım kafaya. Gittim üçüncü kuşu aldım. Veli koydum adını da. İsmini koyarken esinlendiğim Veli Kavlak gibi atılgan, gözü pek, atom karınca kıvamında bir kuş olur belki dedim. Hem O konuşursa iyi olur, sohbet ederiz diye de düşündüm. Veli iyi maaşallah. Bana geleli bir ay oldu. Hele bu aralar ha konuştu ha konuşacak. Ağzını açıp dilini döndürmeye çalışıyor. Çekirdek içi gibi dili var. Gagası içinde fili fili sallıyor onu. Çiçiçiçi diyince ben, sinirli bir ses tonuyla bağırıyor. Gülüyorum.

Bunca övgüm destek görünce duramadım. Tüm dünya övsün, tutsun yanıma yakıştırsın istediğim Çimen'i övesim geldi ve aslında gereksiz gibi dursa da Müjgan'a sitem edesim... Sonra beynimin Müjgan'lı olan kısmına, ucunu kızdırdığım toplu iğneyi soktum da çarçabuk attım kafamdan. Mikrop da kapmadan... Bir Çimen kaldı kimselere övemediğim, kimselere henüz övmediğim. Onca şeyi övmüştüm de onu es mi geçecektim. Paketimden bir sigara çıkarıp yaktım ve ilk fırtımı havaya üfledim. Ağzımın içine bakıyordu. Derin bir boş nefes aldıktan sonra ağzımı açtım. Açtım ama konuşamadım. Battal boy dudaklarım, birer alt ve üst gagaya; ustaca kullandığım dilim ise çekirdek içine benzer kıvamda bir yapıya dönüştü. Gagamı açtım, dilim fili fili oynadı. Döndüremedim dilimi. Diyemedim bir şey. Başarısızlıkla sonuçlanan bu konuşma girişimim sonunda da gagam ve dilim eski haline döndü. Ağzımı açıp hiçbir şey demeden kapamam onda merak uyandırmıştı. "Ne diyecektin?" diye sordu. Bir kez daha açtım ağzımı, fakat aynı engel beni konuşmaktan alıkoyuyordu. Kapadım gerisin geri. Son kez ağzımı açıp 'Yok yahu demeyecektim bir şey.' diyip yanmakta olan sigarama uzandım.

Sigaramı bitirip, izmariti küllüğe sertçe bastırırken
"... Gideriz değil mi?" dedi. Ben o sekiz dakikalık sigarayı bitirirken bir şeyler konuştuğunu fark etmiştim. Dudakları, dili oynayıp duruyordu da dinleyememiştim. Dinleyesim yoktu. Ne dediğinin benim için bir önemi yoktu.
Başımı salladım. Aşağı yukarı yine. Nereye ne bok yemeye gittiğim hakkında en ufak fikrim dahi yokken. Eve gitmek istiyordum.

Veli'yle konuşmam gereken mühim bir konu vardı.


Edit: Gönlüm el vermiyor böyle naif ve güzel bir şarkının az insan tarafından bilinmesine. Klibinde arz-ı endam eyleyen Gözde Mutluer, baktıkça hayranlıktan ağlama hissiyatı uyandıracak kadar güzel hem. Şarkı da kulak pası sildirgeci.

Sunî Yeşilçam

Fernandes'in ayağının içine bakıyorum. Sağ tarafa doğru. Sonra sola çeviriyorum kafamı. Skorbord artık işlevsiz. Zira dakikalar doksanı çoktan göstermiş. Dakika olmuş 90 artı küsür. Esselamü aleyküm ve rahmetullah diyip omuzlarımdaki iki meleği selamlar gibi hareketlerim ve gözlerim tekrardan, Fernandes'in ayağını görebileceği açıyı yakalayana dek sağa dönüyor. 2-1 geride Beşiktaş. Kaybetmek umrumda değil. Kaybetmekten korksam Beşiktaş'ı tutmazdım. Ama hak edenin kazanamadığı hikayeleri sevmiyorum. Hak eden kazanmasa da kaybetmesin istiyorum. "Hadi be Ferdi." diyorum elimdeki avucumdaki tüm umudu ses tellerime yüklüyor, iki dudağımın arasından bi gayret haykırıyorum. Tam o sırada sahaya giriliyor. Bir kişi değil bu boyu yiyen de. Beşiktaşlı da değil hem. Son şansını kullanmayacak mı Beşiktaşım? Kullanamayacak mı?

"O koşturan ayaklarınızı siksinler" diyorum, cümlenin öznesi olmaya bile tenezzül etmeden. O
Son düdük yok ortada, fakat oturuyorum 90 dakika boyu götümün yüzünü göstermediğim koltuğa. Ağladım ağlayacağım. Olmuyor işte. Bir şeyi hak ettiğini düşününce, elde edememek mideye kayalar tıkıyor. O şeyi, hak etmeyenin kazanması bir yana, o hak ettiğini düşündüğün şeyi almaya dair son kurşununu atmana da müsaade edilmeyince...

Sikerler..
Iyi değilim.

Her şey filmlerdeki gibi olmuyor.
Yine de:

We Are Buddha Airlines, We Are Pavyonly Yours (PODV-Point of Demirbey's View)

Girizgah yapmama gerek bırakmamış Buddha. Buddha kim mi? Hani şişman, Sedat Peker misali gülerek oturan abimiz dediğim anda 'Haaa o muymuş?' diyen neler kaybetmiş haberi yok. Haberi olmayan buraya: Bu Buddha Başka Buddha

Bu yazıya girizgah yapmama gerek bırakmayan ve al da at dercesine poşeti elime tutuşturan Buddha'nın yazısını okumadan buna başlamayın, zira temelsiz inşaat olmaz: WE ARE BUDDHA AIRLINES, WE ARE PAVYONLY YOURS

Kıbrıs'a ne için gitmiştim? İstesem de telefonumun çekmeyeceği, vizesiyle kağıt işleriyle uğraşmayacağım, en kolayından bilet bulabileceğim yer olduğu için gitmiştim. İlk gidişimdi bu ve her çömez turist gibi bilmediğin bir yerin toprağına adım attığım anda taksici tarafından tokatlanmıştım. Çakalım, sinsiyim, itim diye geçinirim güya. Bismillah diyemeden aptal düşürülmeme çok sinirlenmiştim. Gerçi çok şeye ve çok çabuk sinirlenin bir yapım var. Önceki iş yerimde bir iş günü izin verilmiş ve şeker testi yaptırmam bile istenmişti (Şekerim yokmuş, ama önüme gelene ana bacı sövebilmemi, sağa sola mouse-klavye fırlatmamı meşru kılabilmek için doktorla pazarlık yapıp kapı gibi şeker hastası raporu almış, üst yönetime sunmuştum.)

Watda Yaşlılık!!

                                     
'Otelde beraber 4 günümü geçireceğim ahaliyi yakından tanımama gerek var mı?' hakkında fikir sahibi olmak için lobide ve havuz başında ufak bir turla giriş yaptım tatilime. Gerek olmadığına karar verir vermez de terk ettim o Beyaz Melek tadındaki oteli. Evet, dışarısı gereğince günah yuvasıydı, şer yuvasıydı. İtlik serserilik barındırıyordu. Yani benim istediğim her türlü imkan otelin dışında hazır ve nazırdı. Fakat yaşım olmuş bilmem kaç, ilk gün ne yalan söyleyeyim halim yoktu. Keşif gezisi dışında herhangi bir atraksiyona yeltenmeye üşendim.

Ve ikinci gün...

Deniz-Havuz?

Yanmaktan nefret ettiğim için bu aksiyonlar fazla cazip değildi. Allah aşkına tatil benim neyimeydi. Bikinili birkaç güzel hanımellaya delici bakışlar fırlattım sadece, hepsi o. Etkilenmedim gerçi. İnsan tatillik yerde bikiniden bacaktan etkilenmiyor garip bir şekilde. Kafamda şapka, yüzümü ve omuzlarımı tümüyle örtecek şekilde havluya sarılmış bir halde odamın yolunu tuttum ve blog'a kozmetikle alakalı bir şeyler karaladım. Gün geceye dönende ufak bir keşif gezisi daha ve hepsi o kadar.

Üçüncü gün...

Kumarhane?

İndik evvelallah. Ama memur çocuğu olduğum için risk hiç de bana göre bir şey olmadığı için kazananla sevindim, kaybedenle kahroldum ve yaklaşık yarım saat sonunda terk ettim kumarhaneyi. Yalan olmasın, bul karayı al parayı ya da çubuğa halka fırlatma gibi ucunda bir paket sigara hediyesi olan türlü oyunlar olsa o kumarhanede kendimi kaybedebilirdim. Ama kağıda, fırıldak gibi dönen topa güvenemem ey canlar...

Telefonla, bu topraklarda benden daha tecrübeli olan Buddha'yı arayıp çevre hakkında ve yapmadan dönmemem gereken şeyler hakkında biraz bilgi aldım. Birkaç müze söyledi, bir iki tarihi kale söyledi. Hı hı bunları söyledi. Yersen!?!

Telefon görüşmemizin bitiminde Buddha'nın önerisi ve ısrarı üzerine tarif ettiği bölge olan Lefkoşe'ye gitmek için bir taksi çevirdim. Fakat o da nesi. Taksici git gel 150 liralık bir meblağı cüzdanımdan çıkarıp kendisine sunmamı istiyordu. Babayarrooo diyerek hemmen araba kiralama opsiyonuna yöneldim. Fazla uzun sürmedi bir araba bulmam, hem de sol direksiyonlu. Otele dönmeden direkt olarak mekana doğru yola çıktım. Ama program başlangıcı 9:30 olmasına rağmen bu hızda gidersem tezcanlı gibi mekanın açılış öncesi paspasını atmaya gitmiş gibi olacaktım. Ha o mekanın ekibiyle paspas da atardım, sıva da atardım, mala da vururdum. Benim için bir şerefti, hiç dert değildi. Ama biraz ağırbaşlı gözükeyim istedim ve yol üzerinde durulabilecek, biraz vakit geçirebileceğim bir mekan arayışına başladım. Buldum da. Fakat bu vakit geçirgeci mekana yanaşma hamlem sırasında alışmamışlıktan kaynaklanan, trafik akışına ters hareketlerin içine girmem, biraz korna, biraz küfür, biraz kızıl biraz mavi azarlar işitmem sonucu fazlasıyla mahçup bir şekilde arabayı yanaştırabildim kaldırıma.

Kıbrıs Türkçesini anlamakta güçlük çektiğim için kasiyerin yanına gidip İngilizce yemeyi içmeyi düşündüğüm şeyi tarif ettim ve tavsiyeleri doğrultusunda vermiş olduğum siparişi tepsime koyup boş bir masa bulmak için dışarı çıktım. Otoyola bakan bir masaya çöküp oturdum. Kuru götümün sandalyeye değmesiyle yan masadan birinin bana seslendiğini işittim: 'Zor değil mi burada kullanmak?'

"Sorry? I can't (kant diye telaffuz!!) understand you.' dedim anlamamışa yatarak, İngilizim ben oyunumu bozmamaya çalışarak. Fakat hayvan terliydi, anlamıştı. 'Türksün ama hadiiii' dedi. 'Lütfen...' dedim '...Kilisliyim. Anne tarafı ise muhacır. Alışmaya çalışıyorum trafiğine de havasına da suyuna da' dedim. Birini bekleyip beklemediğimi sordu. 'Gelmeni bekliyorum, yalnızsın galiba sen de, gel beraber oturalım.' diye adeta bir centilmen gibi masama davet ettim onu. Napacak, geldi oturdu. Neden bu kadar kolay olmuştu?

İş bu kısım part I. Bu tanışmadan, Buddha ile geçiril

en gecenin sonuna kadar olan kısım ise yarın Part II'de.

Şimdilik öperun!

Bu da soundtrack:

Koz Metik

Merhabalar, size çok güzel bir tavsiye yazısı hazırladım. Lafı hiiiç uzatmayacağım. Buyursunlar: 

Kokuyor musunuz? Doğar doğmaz ebeveynleriniz sizi tuzlamadılarsa kokarsınız. Sırf bu ebeveyn ihmali yüzünden bir sektör doğmuş. Doğum yılı Yakın Çağ ve doğum yeri olarak Avrupa bilinse de bence kokuya karşı önlem milattan öncelere dek giden bir evveliyata sahip. Evveliyatını seveyim diyip size kendi kokularımı paylaşayım: A ve B parfümleri. Gündelik hayat için soldaki, hanımellaları etkilemek için sağdaki. 

Dişleriniz çürüyor mu? Ağız kokusundan muzdarip misiniz? Çözüm çok kolay: 

DİŞ FIRÇASI VE DİŞ MACUNU

 Hem de size en yakın marketten hemen temin edebilirsiniz.

Naneli sakızla günü kurtarmaya çalışan tatlı su kurnazlarına selam olsun. Ağız kokusu dediğin şey mi tek derdin. Ya bırak koksun ağzın. O diş çürümelerini ne yapacaksın? Hiç mi korkutmuyor seni o dişçi koltuğu? Ki şurada paylaştığım üç ürünün bile diş çürümelerine yetmediği oluyor. Diş ipini de bulamadım zaten (Ben de az kullanıyorum). Şahsım adına konuşayım, taharet taşı gibi sapları dişleri olan insanlarla samimi olmamakla beraber, genelde üst köpek dişinden iki sonraki diş kaybını gördüğüm insana da bir türlü ısınamam. Sahi en çok çekilen diş sanırım o diş, mantıklı açıklamasını dişçi arkadaşıma sorayım yazıyı bitirdikten sonra.

Hanımların ruju, allığı,farı, fondöteni varsa biz beylerin de tıraş olmak gibi bir gündelik bakım ihtiyacı var. Yüzümüz yanmasın, kızarmasın diye balsamımız ve bilhassa benim gibi İbrahim Erkal saçlı adamlar için de jölemiz  var. Bu jöle yenmiyor. Ergenliğe yeni adım atmış, vücudunu yeni yeni tanıyan genç kardeşlerimiz bazı uzuvlarına bu jöleden sürüp zevklenmeyi denerler. Mantıksız ve gereksizdir. Ama ergene mantıksız ve gereksizi açıklamak zordur. Haftada bir, kiloluk jöle bitiren ergenler coğrafyamızın kanayan yarasıdır. Ebeveynleri daha hassas ve daha dikkatli olmaya davet ediyorum.

Parfüm tamam. Ten güzel kokuyor. Peki ter bezlerinin en yoğun olduğu noktalar? Bunlarla atmosferin anasını beklemek pahasına da olsa ancak deodorant başa çıkabilir. Koltuk altı, apış arası, ayaklar ve bel nahiyesi deodorantı kullanmak için birebir bölgelerdir. Ayrıca havada gezinen sinekleri yakmak için de deodorant kullanılabilir. Nasıl mı? Çakmağınızı uçan haşerenin yakınlarında bir yerde yakın ve deodorantı ateşe doğru püskürtün. Fatih'in topları Fatih'in topları kıvamında gaza geleceksiniz. Biber gazını da Gezi olaylarının ardından eski bir dostu, geçmişten bir tadı anmak için yine göz nahiyemize zerk edebiliriz

Çocukluğumuzda mahallenin rahatsızı, ama bir o kadar da olmazsa olmazı kulağı akan çocuk keşke aşağıdaki üründen haberdar olabilseydi. Kulak pamuğu kulakta biriken kötü sözleri, küfürleri, anaya bacıya öykünmeleri bir dakika gibi kısa bir sürede silip atar.

Fazla söze gerek yok. Bıyık sahibi beyler ve hanımlar beni anlar. 

Salt bıyık hiçbir zaman için yeterli değildir. Bıyıklar, tıpkı kafamızda çıkan ve saç adını verdiğimiz kıllar gibi bakım isteyen, hassas ağız örteçlerimizdir. Badem yağı kullanarak bıyıklarımızın parlaklığını sağlayabilir, gürleşmesine katkıda bulunabiliriz. Bir sabah, bir de gece yatmadan önce kullanmak yeterli olacaktır.

Duvarda nöbete gönderilmiş her er kişinin, anasından babasından çok gördüğü, eksikliğinde hayat damarlarından birini kaybettiği, adına şarkılar şiirler yazdığı kağıt havlu. Ne desem, nasıl tasvir etsem önemini bilemem. En güzel sıfatlar seni anlatır kağıt havlu, en elzem ihtiyaçların tepesindesin sen kağıt havlu.

GOD SAVE THE KAĞIT HAVLU

Edit: Üç sene sonra ilk defa tatile çıktım ve şu an denize girmeyi sevmeyen huyum-suyumla deniz kenarından gönderiyorum bu postu. Kullandığım application'da video ekleme olayını beceremediğim için şarkı paylaşamıyorum. Bu seferlik de siz sevgili okurlarım, yorumlarınızın hemen altına birer şarkı gönderseniz ya. Dinlerim ben de burada. Aşağıdaki gibi kırmızı stormtrooper'a bağlamak için yorumlarınızı bekliyorum. Öperim..

                                     

Alakam Yok

Ne zor iş şu yaşamak. İş... Bana para veriliyor ve ben karşılığında ömrümün kıymetli kısımlarından feragat ediyorum. Anne gibi lan. Etin yağsız kısmını çocuğuna verip, sırf sinir-kemik kaynayan yeri yemeye çalışan anne gibiyim. Benim istediğim yaşama şekli bu değil. Yarın ne yapacağız Demirbey? Yarın yine çalışacağız. Peki bu gece kaçta yatacağız Demirbey? Bu gece, yarın çalışırken sıkıntı çekmeyeceğim kadar uykuyu depolayabilecek kadar erken yatmam lazım, 12 diyelim. Sırf iş odaklı bir hayatı sermişim önüme mutsuz mutsuz yürüyorum günlerimi.

İşte bu düşüncelere dalmışken. Vay ben bu düzenin enini boyunu diyerek uzaklardan hafif hafif önüme doğru yuvarlanarak gelen topa mermi kıvamında bir vuruş gerçekleştirip 'Siktirin gidin başka yerde oynayın!' diye kovdum mahallenin çocuklarını. Kovmaz olaydım. Belalı semtte oturduğumu unutup, hayat sıkıntılarımın verdiği öfkeyle gerçekleştirdiğim bu eylem 'Efkan abieeee!' çığlığıyla beni kendime getirdi. 'Efkan ney lan?' dememe kalmadan sokağın köşesinden ağı düşük kot pantolonu ve kafasında yan taktığı şapkasıyla  ten rengi 3 ay güneşte unutulmuş sosyete güzeli tonlarında, benim yaşlarımda, fakat benim olgunluğumun onda birini taşımadığı her halinden belli bir eleman çıkageldi ve 'Noldu Berkcanhan?' diye sordu. Bilmeden ilk çağda Orta Asya'da yurt tutmuş kavimlerden birine bulaştığımı düşündüm ve maalesef o kavim birazdan benim üzerime göç ederek Orta Çağı ağzımda yüzümde başlatacaktı. Bronzötesi Efkan'ın minik kardeşi kirli işaret parmağıyla beni göstererek 'Abi bu orospu çocuğu topumuzu uzayladı.' diyip beni ispiyonladı. Şimdi topumuzu diyince de küfretmiş gibi oldum ehheh mehheh diye gülümser gibi bir halde ortamı yumuşatmaya kalktım. Dayağın korkusu ağzımdan 'Ana bacı karıştırma lan!' refleksinin çıkmasını bile engelliyordu. Efkan abisi, benim kadrajıma girmeyen sokağa doğru 'Beyler mevzu var!' bağırışı atınca da anladım ki dayak mayak değil benim yiyeceğim, artık tecavüz, gasp, darp, öldürmeye teşebbüs... Bu elemanlar tüm sabıkalarından, artık Allah ne verdiyse minik bir pötbori yapacaklar üzerimde. 'Yok! Mevzu yok!' diye bağırsam da nafile. Baktım dayak kaçınılmaz bari deminki küfürün öcünü alayım diye 'Orospu çocuğu!' diyip tükürdüm Berkcanhan'ın kulağına. Gelsin şimdi dövsünlerdi.

Tükürüğü yer yemez Berkcanhan iyice zıvanadan çıktı. Ağzı ağız değil foseptikti adeta. Ana-bacı'yı geçtim, Allah-Peygamber-Kitap gibi oldukça kutsal kavramlar hakkında bile sınırları zorlayan küfürler yağdırıyordu. 'Nıç nıç nıç günah ya. Yemin ediyorum çok büyük günah şu yaptığın. Ağzınla götün yer değiştirecek çocuğum!' diyerek ayıpladım onu. Efkan ise yanında ten renkleri Efkan'dan açık olmasın üç arkadaşı ve üç arkadaşının elindeki üç haydar ile birlikte üzerime depara kalkmıştı. Uzaklardan tanışma maksatlı olsa gerek 'Sen kimsin laaaaan!' diye, adeta Simit oynar gibi uzun soluklu naralar atarak üzerime geliyordu. İşte tam da o sırada alt komşum Gülnihal'i gördüm. Gülnihal, apartmana taşındım taşınalı ayıptır söylemesi bana yanıktı. Ben de ona karşı boştum. Ama apartman aidatı olsun, ekmek-sigara-dondurma olsun çok güzel konularda bana yardımı dokunurdu Gülnihal'in. O an ilk defa Gülnihal'in giydikleri bir hoş gözüktü gözüme. Saçı, makyajı on nümeroydu adeta. Etkilenmiştim Müjgan duymasın..

Sokak raconunda yanında kız arkadaşı olan adam dövülmez. Maksimum işaret parmağı sallanır ve 'Şu kıza dua et yoksa şöyle yapardık, böyle yapardık.' şeklinde tehditler yağdırılır. Apartmana girmek üzere olan Gülnihal, Efkan'ın bağırışı ile kapıda donakalmıştı anladığım kadarıyla. Mühendislik okumanın verdiği kıvrak hesap yeteneğim sayesinde Gülnihal'in normal Gülnihal hızında yol alarak bana ulaşması ile Efkan'ın ışık hızında koşarak bana ulaşması için gerekli zamanları zaman eşittir yol bölü hız formülünden hesaplayıp kıyasladım ve evet! Gülnihal daha önce gelebilirdi yanıma. El ettim gel manasında. Hemen geldi Gülnihal'im. Artık o benim Gülnihal'imdi. Efkan'ın dayak menziline girmeden sağ olsun Gülnihal yanıma, yamacıma vardı ve o yanıma varır varmaz da boca ettim buseyi Gülnihal'in alt dudağına. Bir beş-on saniye öptükten sonra dudaklarımı dudaklarından ayırıp Efkan'a doğru baktım. 'Kız arkadaşımın yanında mı kavga etmemi istiyorsun?' diye de sordum. Ağzımın ortasına sopayı ver etti. 'Kimin kız arkadaşı lan kimin ha, orospu çocuğu?' diye kükredi ve genital bölgeme sert bir tekme ekledi. İki büklüm olup kıvranmaya başladım.

---Bir haftalık iş seyahatim sırasında, Gülnihal ve Efkan tutkulu bir sevdaya başlamışlar meğer, bunu o günkü dayaktan sonra öğrendim. Gülnihal'in beğeni skalasında Efkan'la beraber yer almam ise canımı o dayaktan çok daha fazla yaktı. Şansıma söveyim ki Gülnihal'in gözüme hoş gelişleri de zaten tamamen üstü başı ile alakalıymış. Ben dayak kurtarıcısı olarak sarılabileceğim tek dayanak olduğu için öyle gördüğümü sanıyordum. Meğer Efkan, o akşam Gülnihal'i istemeye gelecek diye Gülnihal saç baş yaptırmış kuaförde, makyajını da orada yaptırmış yine. Ve akşam giyeceği kıyafetleri de o anda üzerindeymiş.  ---

Gülnihal, çantasını karıştırıyordu. Belli ki platonik aşkını kurtaracak kişinin kendisi olmadığını anlamış, polisten medet umar hale gelmişti ve telefonunu arıyordu. Fakat çantasından telefon yerine deodorant şişesine benzer bir malzeme çıkardı, elinde fıslatacağı kısmı ayarladı ve gözüme gözüme boca etti biber gazını. Eder etmez de Efkan'dan tokatı yedi. 'Sen ne işler karıştırıyorsun orospu?' diye soruyordu Efkan. Hiçbir iş karıştırmıyordu kızcağız. 'Ya benim kusurum, yok suçu muçu kızın.' desem de inanmadı. Sokağa seslenerek çağırdığı saz arkadaşlarına söz vermeden tek başına iki bana bir Gülnihal'e ekledi durdu sumsuğu. Beni geçtim de, kendimi kurtaracağım diye pisliğe çektiğim Gülnihal'e üzüldüm. Bir kuvvet kendime geldim ve Gülnihal'e bilmem kaçıncı tokatı aşk edecekken eline yapıştım. Onca sopaya tepki verememişken o anda kalkmamı garipsedi. Kolundan güç alarak ayağa kalkıp doğruldum. 'Bak kızı bırak, ne olduysa ben yaptım. O kızı tanımam etmem, yanımda sevgilim olursa tatsızlık kapanır sandım.' diyerek asıl düşündüklerimi kendisine açtım. Tek elimle hala Efkan'ın bileğini tutuyordum. Cümlem biter bitmez bileğini bir hışım sallayarak elimden kurtulmaya çalıştığını hissedince kafayı gömdüm. Daha önce de bir defa kırılmış olan burnum sanırım yine kırılmıştı. Fakat Efkan'da yerde serilmiş haldeydi. Emir erleri Efkan'ın başına koşturdu, o sırada Gülnihal'i apartmana doğru yürütüp içeri soktum. 'İyi misin?' dedim. Onca tokata ağlamayan kız, 'Beni almazlar artık.' diyip ağlamaya başladılar. Tepki vermedim. Salakça şeyler söylendiğinde genelde tepki vermem ki kalp kırmayayım. Sessizlik sonrası 'Sen iyi misin?' diye sordu.
'Valla Gülnihal, üç yıldır izin kullanamıyorum. İlaç oldu ilaç. En az 10 iş günü raporum var aha da buraya yazıyorum.' dedim güldüm. Gülmedi.
'Fayt Kılap'taki Bıred Pit'e benzedim mi peki?' diye sordum.
'Yok, alakan yok.' dedi. Evinin kapısını açtı, içeri adımını attı. Tam kapıyı kapatacakken 'Demirbey...' dedi, '... ne pis bi insanmışsın sen be!'.





Edit: Yazının soundtrack'i Morrisey Reyiz'den geldi. Si ya!

BirinciBlog

Bir süredir yazacak vakit ve konu bulma sıkıntısı çektiğim oluşum. Eski yazılarımı burada paylaşayım istedim. Zira yüksek ihtimalle okumamışsınızdır.
Umarım beğenirsiniz bakalım :

http://www.birinciblog.com/siz-hepiniz-ben-tek/

http://www.birinciblog.com/sinemanin-en-gercek-masali/

http://www.birinciblog.com/tedavi-edilemeyen-hastalik-cm/

http://www.birinciblog.com/en-guzel-10-futbol-demeci/

Ve Aleyküm Doaheris

Önem vermediğim her insana yaptığım gibi onunla buluşmaya gecikmiştim. Yaklaşık 45 dakika kadar...
Daha ben görüş alanına girer girmez masadaki paketten bir sigara çıkarıp ağzına koydu ve yaktı. Sinirli olduğunu gözüme gözüme sokmak istiyordu. Oturduğu kafeye yaklaşınca fark ettim ki Jarum denen kızsal sigaradan içiyormuş meğer. 'Kokusunu siktiminininini' diye söylenerek mekana girdim. Sanki hiç geç kalmamışım gibi sırıtarak 'Valar morghulis beybim' dedim ve bir sandalye çektim. O, tepki vermeyedursun hemen arkasındaki masada oturan yalnız genç bir kız yerinden hafifçe kalkıp 'Valar doaheris ya bıyıklı bey.' diye selamımı aldı. "Naptın, iyi, sen naptın, öyle iyi ben de, hadi gittim, hadi selametle" şeklinde birbirini takip eden cümlelerle hızlı bir diyaloğa girdim genç hanımla. El ettik birbirimize ve eş zamanlı olarak o da yerne oturdu ben de yerime oturdum. Geç kalmamın üzerine, hiç tanımadığım bir bayanla sempatiksel bir paylaşım yaşamam iyiden iyiye sinirlendirmişti Hande'yi. Daha 1,5 dakika önce yaktığı sigarayı söndürdü. 'Yuh! Daha tüyü bitmemiş yetimin hakkı var onda. Safi israf, günah.' desem de dinletemedim. Kokusundan kurtulduk meretin diye pozitif yönden baktım olaya ve takdir ettim Hande'nin bu davranışını.

Sigaranın sağlığa zararlarından bahsedip biraz konuyu ve olumsuz havayı dağıtmaya çalıştım. Sözümü yarıda kesti ve benim niyetimin ne olduğunu sorguladı. Şakaklarımdaki saçlarda çıkan akları işaret ederek hala laylaylom bir ilişki peşinde mi olduğumu sordu. Hayatta düşünmeden konuşmadım. O yüzden de az cümle kuruyorum, az konuşuyorum. Cevabı kafamda düzenlemeye çalışırken arkasındaki masada oturan kütüğü Braavos'ta olan ablayla göz göze geldik. Güldü. Bir insan öyle mi güzel güler. Sırf güldüğü için başka bir insanı gülmeye sevk eder mi insan? O ediyordu işte. Gülecek gibi oldum. Ama gülersem oyardı. Burus Vilis gülüşü gibi ağzımın sağ tarafını kaldırdım yukarıya (Embesilce duruyor diyen eşe dosta selam olsun). Fark etmedi bu belli belirsiz gülüşümü Hande. Kafamı O'nun masasından çekip Hande'nin yüzüne doğru çevirdim. Cevabımı vermeye yeltendim ki 'Yoksa açık bir ilişki mi istiyorsun?' diye devam etti. 'Hangimize açık?' diye sordum. İşte düşünmeden pat diye konuştuğumda böyle oluyor. Çıldırdı. Açıktan kastının ne olduğunu inanın bilmiyordum. Eş değiştirme partileri mi, kolundan tutup eşe dosta 'Ya size zahmet benim hanımın tadına bi bakın!' demeler mi? Benim aklıma bunlar geliyor, hafiften sinirleniyordum. Beni sinirlendiren şeyi onaylamam mümkün değildi. Ama kolundan tutulup sokaktaki hanımların önüne doğru atılacak olan bensem durup düşünülebilirdi. Yine de 'Yok..' dedim '..açık olmaz.' Çünkü kısa bir muhasebeyle bu açıktan kastın genel anlamda sekse doğru meylettiğinde karar kıldım ve biter ayak bir ilişkide Bay Cingılbört'lük seviyesine çıkmayı kabul edemedim. Ama yine düşünmeden bir laf etmekten de kendimi alıkoyamadım: 'Zaten ilişki bitti bitecek.'

Bir kızın gözlerini açıp vaaay vaaay çekmesinden daha pis bir şey varsa, o da bir kızın gözlerini açıp vaaay vaaay çekerken önünde duran çay bardağıyla oynaması sanırım. Yüzümü Bergen kıvamına ha getirdi ha getirecek diye bende tik hasıl oldu. Ne zaman elini ani hareket ettirse Ansnski diye bağrınıyordum. Ben bağırdıkça da arka masadaki orta boylum al yazmalım gülümsüyordu. Mehmet Ali Erbil programlarındaki tiklilerin seviyesinde takılarak nasıl etkiliyor, nasıl güldürmeyi başarıyordum ben bu nazlı ceylanı hey Hat?
'Vaaaay, beyimiz ilişkiyi bitirmiş kafasında da bize demiyormuş. Hele hele!' dediği anda indim masanın altına ve pantolonunun sağ bileğini sıyırıp 100s Marlboro'yu çektim, yandırdım. Bu kadar Vaaay çeken kız bir de kalkıp hele hele'ye giriyorsa kamyoncu mizaclı bir kızdır o, ve o seride 100'lük Malbuş opsiyonel olarak eklenebiliyor kasaya. Hande ekletmiş. Zulasını patlatmamdan biraz utandı. Yanakları Haydi misali al al olmuştu. Acımadım atağa kalktım:
'Yahu sen benden kaliteli sigara saklayan tıynette bir kızsın ki böyle bir zulan olduğunu 1 aydır biliyorum (Bilmiyordum). Şu son bir ayda kaç defa gecenin bir yarısı sigaram bittiği için bakkallar aradım aç bilaç. Bi kere de gel yandır buradan demedin. Nasıl ilişki şimdi bu? Senle okuduğumuz uymuyor, izlediğimiz uymuyor. Sen Serdar Ortaç yaza damga vursun, Sıla gelsin derdinin yanından bile geçmeyen bir şarkıyı senin şarkın haline getirsin, Teoman müziği bıraksın-tutsun, tutup bıraksın, Hande Yener kendini çok geliştirdi ama desinler de muhabbet açılsın istiyorsun. Ben Sakin diyebiliyorum Türkçe sadece. Onu da sen bilmiyorsun. Yurt dışına açıldığımızda da Pağvır EfEm kadar çapın. Aynı Eksen'i dinleyemiyoruz. Dinleyemediğimiz için de 'Çok bozdular.' lafım havada kalıyor. Britanya'dan çıkan her kapı gıcırtısını aşırı sevmedikten sonra olmuyor işte. Yahu şokella fantezin var ki benim tek fantezim Football Manager'da istifa ettiğimde hemen ertesi gün tüm antrenör ekibinin de toplu istifa sunması. Notthingham Forest da bunun olduğunu ve arkamdan 11 antrenörün görevi bıraktığını, 14 oyuncunun ayrılmak istediğini yönetime ilettiğini söylediğimde gözlerim nasıl ışıldıyordu fark etmiş miydin?'

                        

'Etmedim de ama sen şimdi...'

'Ya ben de onu diyorum. Şimdi.. Şimdi bitti işte ya. Aman. Döktüm içimi. Düşünmeme fırsat vermeyip hızlı hızlı konuşturunca beni böyle oluyor işte. Aceleci, telaşlı konuşmasaydın olmayacaktı. Ama iyi de oldu.' diye bir anda parlayıp ilişkiyi noktaladım. Yük atmıştım resmen. Aman kırılmasın kimse diye ince düşünüp konuştukça kendimden uzaklaşmıştım, özüme döndüğümü hissettim son cümlem bittiğinde.
'Ama Demirbey bir şans daha veririz belki. Dikkat ederim bundan sonra ha?' diye bir girizgah yapmaya kalkıştıysa da , 'Olmaz be canısı. Ben öğlen şirkette tavuk yediysem akşamına et kovalıyorum. O derece kaçıyorum önceki yaşanmışlığımdan. Olmaz be beybim.' diyerek koymuş olduğum noktayı bastıra bastıra üzerinden geçerek büyüttüm.

Gidiyorum dedim ve kalktım masadan. Arkadaki hanıma baktım, konuştuklarımı duymuş olmalı ki kafasını yemeğine gömmüş yemediği halde tabağın içine bakıyordu. 'Pardon isminiz neydi?' diye elimi kaldırarak masasına doğru seslendim. Kendine seslenmemi bekliyormuşçasına 'Elif!' dedi. 'Ben de Vintır. Memnun oldum Elif.' dedim 'Ben de...' dedi ve güldü. Gülme be kadın. Ay'a at fırlatasım geliyor sen güldükçe. Olmazı oldurası geliyor insanın. Turk's At! Aydan beyaz teninde, krater misali yayılmış çiller gül cemalinin dört bir yanına. 'Birini mi bekliyorsun, oturabilir miyim?' diye sordum. 'Gel gel. Boş.' dedi ve karşı sandalyesini gösterdi. 'O zaman Vintır is kamin' diye espri yaptım aptal gibi ama hep yapıyordum beni heyecanlandıran kadınlara. Arsız damarını eşeliyordum habire. 'Demirbey ben' diyerek oturdum masaya..

Edit: ZAMSKAdan gelen mimi cevaplamak için farklı bir yol seçtim. Sorulardan cevaplarımın olduklarını yazının içine yedirmeye çalıştım. Ki bunlar:
Açık ilişki hakkında ne düşünüyorsunuz?  /  Genelde yabancı müzik mi dinlersin? Müzik tarzın nedir?  /  Fantezilerin var mı?   /  X'ten Next olur mu? Sevgili ile arkadaş kalınabilir mi?  /  Bir harem kur deseler haremine alacağın tek kişi? 

Yazı soundtrack'i de:

Gollum Olmuş Gidiyorsun

Ne yapmaya çalışıyordu sabah sabah? Salonda içtiği sigaranın kokusu odasına kadar gelmişti.
Ankara'dan ziyaretine geldiğimde odasını verdi bana. Mutsuzluk, memnuniyetsizlik verecek en ufak şey yaşamamı istemiyordu. Zaten eskisi kadar görüşemiyorduk. O yüzden beraber geçireceğimiz en ufak zamanda bir gram kötü anı kalmasın istiyordu. Koltukta uyumak belki yatağa alışkın, tatilde rahat olmayı isteyen bir misafiri rahatsız edebilir düşüncesiyle odasını bana sundu. Ben istemeden... Zaten saçlarının yan taraflarında her gün bir yenisi çıkan o beyaz saçlar da bu gereğinden fazla düşünceliliğinin eseriydi.

Tam samimiyetimize güvenerek ana bacı bağırarak sövecekken biriyle konuştuğunu duydum. Sessiz olmaya çalışarak yataktan çıktım.

- Yok canım benim.
-...
- O zaman komple gece için ne kadar istiyorsun?
-...
- Çok! Çok... Ben düşüneyim ararım seni.

Yine fahişelerin peşine düşmüştü. 'Sikerim senin yürüdüğün yolu. Escort mu arıyorsun yine lan sen?' diye bağırarak girdim salona. Sırtı dönüktü. Yavaşça kapıda dikildiğim noktaya doğru döndü. Bıyığının sağ tarafını hafif havaya kaldırarak gülümsedi. O, buna Burus Vilis gülüşü diyordu, biz arkadaşları ise gayet embesilce durduğu konusunda kendisini uyarıyorduk. 'Gülme lan. Yeter, iyiden iyiye House'a bağladın. Bacak aksak, asosyallik tamam, bir de fahişe çağırma işleri. Ağzından Rıza Baba düşmüyor, Rıza baba gibi adam olmaya kassana!' diye idol konusunda hafiften yön vermeye çalıştım kendisine. Kucağına koymuş olduğu laptop'ı bana doğru uzattı. 'Al, seç bir tane. Ben ısmarlarım.' dedi. 'Git işine.' diyip kumandaya uzandım. Televizyonu açtım. 'Bu iyiymiş, bir de buna bakalım.' diye mırıladanarak telefona davrandı. Kumandayı fırlatıverdim kafasına. Bu sefer samimiyetten değil reflekssel kaynaklı olarak ağzından anneli sinkaf çıktı. Ama kumanda işe yaramıştı. 'Tamam bırakıyorum.' diyerek pes etti ve laptop'ı kapatarak masanın üzerine koydu. Buddha'nın gelip gelmediğini sordum. 'Ya..' diyerek uzun bir açıklama cümlesine girecekken 'Takla attı.' dedi ve sustu. 'Dur ya dışarda buluşuruz.' diyerek olumsuzu olumluya çevirmeye çalıştım. 'Kahvaltıyı evde yaptırmayayım sana, İstanbul'da çokzel kahvaltılık yerler var, hadi giyin.' dedi bir heyecanla. Pastaneden ufak tefek bir şeyler alıp evde kahvaltı yapmak istediğimi belirttim. Israr etmeye devam etti ve çok güzel bir yere gideceğimizden bahsetti. Afyonum patlamamıştı. Poğaça-Simit-Çay üçgeninde bir kahvaltının yeterli olacağı konusunda direttim.

'Emin...' dedi, '... ev üstüme geliyor abi. N'olur çıkalım.'



Çocuğu anlayamamış tersine gitmiştim. N'olur çıkalım derken cidden başka bir şey düşünmüyordu. Kahvaltıyı düşünmüyordu. Yemek yemekle ilgisi, alakası, en ufak fikri yoktu. Sadece dışarı çıkalım istiyordu. 14 senedir arkadaşız. Tanıyorum ağzının yüzünün aldığı, alabileceği şekillerin anlamlarını ve ses tonunun ifade ettiklerini. Hiçbir şey için olmadığı kadar hızlı hazırlandım evi bir an önce terk edebilmek için. Dışarı çıktık.

On dakikalık bir yürüyüşün ardından nereye gidiyoruz diye sordum. Bilmediğini söyledi. İskeleyi geçmiş Kuzguncuk'a doğru yürüyordu hiç konuşmadan. 'Beşiktaş'a gidelim madem, iskeleyi daha yeni geçtik.' dedim. 'Beşiktaş iyidir.' dedi sadece. Geri döndük. Bir sigara yaktı. 'Seneye yine bir bok olmayacak bizden.' dedi. Katıldım ve arttırdım: Biz iyi bir şey yaşandığını göremeyeceğiz kardeşim Beşiktaş'ta.

Motorla semte doğru geçerken, her zamanki ritüelimiz gereği motorun Şeref Bey Stadı'nı gören tarafına geçip oturduk. 'İnşaat da ağustosta yarrağımı biter.' dedim. 'Bence de öyle ama bunu bir inşaat mühendisinden duyduğum iyi oldu. Şirketin servis katında habire futbol ve kadın konuşuluyor. Bizde transfer, başarı maşarı olmadığı için habire konu stad. Malum şirket de Beşiktaş'ta ya. Artık müteahhtit bir aile dostumuz yarrağımı biter diye bilir kişi raporu sundu derim, daha da stad konusu açılmaz. Rahat ederim.' dedi güldü.

Beşiktaş'ta kahvaltı yapmaya başladık. İçinde çikolata veya sucuk olan ne varsa söyledi yine. Aynı tatlar beni de cezbettiği için doğu batı sentezinde bir kahvaltı masası hazırladık kendimize. Böyle bir kahvaltıcı açsak Ankara'da başında sen dursan iyi kazanmaz mıyız lan? Kendi işimizin patronu oluruz hem diye öneri sundu. Kütüğüm (Kayseri) gereği hemen şunu şu kadara alsak, bunu bu kadara alsak... Şunu şundan satsak, bundan bu kadar satsak... Günlük bu kadar gelir, hafta içi bu kadar mır mır mır diye hesaplarımı bitirdikten sonra 13740 tl kapitalle girilebilir bu işe. Parayı da 7 ay 3 haftada çıkartmamız mümkün dedim. 'Hassiktir oradan' diyip sucuk attı yüzüme. 'Küsüratlı veriyor rakamları ki salladığı anlaşılmasın. Tatlı su kurnazı.' dedi gülerek. Ciddi hesap yapmıştım oysa. GenlerAnadolu'daki ilk ticaret merkezinin bulunduğu yere ait olunca hesapta DNA ile birlikte yükleniyor bünyeye. İnanmıyor millet. Neyse...

Tarihteki İlk AVM

Sucuğun yüzüme çarptığı anda güzel garson hanım ve beraberindeki bir kaç masa da dönüp bana baktılar. Rencide olmanın verdiği anlık, geçici sinirle içmekte olduğum portakal suyundan kamışla bir fırt çekip buna doğru püskürttüm. Canı gibi sevdiği, ilk fırsatta himayesine gözünü kırpmadan katılabileceği İngilizlerin bayrağını taşıyan beyaz tişörtünün hatrı sayılır bir kısmı çekirdekli çekirdekli taze portakal suyu oldu. 'Ağzının ayarını, vereceğin tepkiyi sikeyim.' diyerek sinirlendi. Çok değil 30 saniye öncesinde yüzüme halka şeklinde kesilmiş sucuk fırlatan adamın, verdiğim tepkiye sinirlenmesi garipti. Alttan alamadım. Küfürleştik. Masaya para bıraktı ve kalkmaya kalktı. Tutmadım elini kolunu. Gitti.

Bir on dakika bekledim. Aramadı, geri de dönmedi. Telefonunu aramayı denedim. Çalıyordu fakat açmıyordu. Çok geçmeden telefon sesinin oturduğu sandalyenin altından geldiğini fark ettim. O hışımla giderken çantasını sandalyenin altında unutmuştu. Telefonu bulmak için çantayı açtım. Elime beyaz bir zarf geldi. Zarfı kenara çekip çantanın derinlerine indim ve telefonu buldum, çıkardım. Fakat zarfa takılmıştım bu sefer nedense. Zarfa bakmak için tekrar elimi çantaya attığım sırada Buddha geldi. İstanbul böyle bir şehir. Demirbey de hep diyordu da inanmıyordum. Nüfusa, gezilebilitesi olan büyük yüzey alanına rağmen insan sürekli bir tanıdıkla karşılaşıyor bu şehirde. 'Sabah seni bekledik lan Demirbey'le neden takla attın, bebe bir şey de demedi?' diye sordum. Meğer Buddha oldukça makul, mantıklı sebeplerden gelememiş sabah Demirbey'in evine. Ama sabah Beşiktaş'ta kahvaltı yapma konusunda da sözleşmişler. Hem de tam bu mekanda, şu anda oturduğumuz yerde. Bu oturduğumuz yeri benim seçmem, Demirbey'in Kuzguncuk'a yürürken benim Beşiktaş'a geçmeyi önermem garip geldi. Dalgın duruyordu zaten ama hiç bir zaman bir randevusunu bir sözünü unutacak kadar dalgın olduğuna rast gelmemiştim. Buddha'ya bu durumu ve yaklaşık 15 dakika önce yaşanılanları anlattım. Buddha 'Elindeki zarf ne peki lan? Escort için para mı ayarladınız?' diye sordu. Demirbey'in çantasında bulduğumu, merak ettiğimi anlattım. O da açmam konusunda beni gaza getirdi. Zarfın içinde sert bir karton hissediliyordu. Yapıştırılmadan, yalnızca içeri sokulmuş dilini çıkardım zarfın ve karton parçasını çekip okudum.
Buddha'ya uzattım.
Buddha da masaya koydu ve 'Nereye gitti lan bu herif?' diye sordu. Bilmem dercesine omuzlarımı havaya kaldırdım. Aceleyle masaya bir 50'lik fırlatıp garson kıza 'Buranın hesabına bu yetiyor mu?' diye sordu. Kızdan 'Yetiyor.' onayı alır almaz çantayı da alıp fırladık kalktık. Caddeye adımımızı atamadan da Demirbey'i gördük karşımızda.

Elimdeki zarfa baktı. 'Öldüreceğim diyip diyip öldürmüyordum Müjgan'ı. Öldü bak.' dedi. Ensesinden tutup kendime çektim, sarıldım. Buddha da geldi hayvani kollarıyla ikimizi birden sardı. Gol sevinci gibi teselli yaşıyorduk. Kara havayı dağıtmak için Buddha 'Gidecek misin lan düğüne?' diye sordu. 'Beraber gidelim, oynarız. Gelinlik çağdaki kızları keseriz hem.' diye ben önerimi sundum. 'Ya siktirin gidin lan.' dedi gülerek Demirbey. Buddha 'Git lan, takı merasiminde sıraya da gir hatta. Sıra sana geldiğinde Müjgan'ı tebrik edersin. Damadı tebrik ederken "Kusura bakma şimdi takamıyorum ama zamanında tam takmışlığım var yengeye." der, olmadı malace at the wedding çıkarırsın. Zehir edersin günü.' dedi.

Düğüne gitmeme kararı aldık.
Birbirimize de zamanı geldiğinde tam takacaktık.

Edit: Soundtrack Jamie N Commons ft X Ambassadors'dan. Beats'in reklamında dinlediğim anda vuruldum şarkıya. Öyle böyle sinir stres attırmıyor. Ilık ılık negatif boşalttırıcı. Buyrun efem-->

Hatıralar

Bu akşama yeni yazı burada olacak. O gelene kadar eskilerden bu yazıyla idare edin. Bir çoğunuz unutmuştur  bu yazıyı belki de..

Akşam görüşürüz..

Daha Nen Olayım İsterdin / Kas Sızınım Senin

Salonun orta yerinde sırt üstü uzanıyordum. 'Gel gel! Gel otur şu ayak bileklerime.' diye çağırdım Buddha'yı yamacıma. Küfür ettiğimi sanıp bel nahiyesinin hemen altını işaret ederek 'Gel gel! Gel sen otur önce bi!' diye sertçe çıkıştı. 'Ben sana küfrediyor muyum ama ayıptır?' diye gönül koyup Kadere Mahkumlar programını açtım. 'Lan ne güzel Jamie reyiz yemek yapıyordu niye geçtin Allah Allah?' diye söylendi. Duymazdan gelip 'Hmm mmm hımmı Hanımey, hmm hmm mmm da zalımey' diye bir süre acıklı türküye eşlik ettim. 'Ulan sözlerini de bilmiyorsun daha, yalandan içlenme bi de. Açsana Jamie'yi!' diye daha sert çıkıştı. Sesindeki siniri fark etmiştim. Boylu poslu adamlardan korkmam ama o vücudu kaslandırmış adamdan korkarım. Döver möver neme gerek akşam akşam düşüncesiyle 'Al ameka!' diyip açtım Jamie'nin programını ve odama gittim.

Gece gündüz Jamie izliyor, Amsterdam'dan Las Vegas'tan dj setleri dinliyor, şaaşalı yabancı dizileri takip ediyorduk. Buddha özel hayatında da bu izlediği programlar çizgisinde ilerliyor fakat bendeniz Demirbey, Buddha da civarlarda değilse Nados Pizza'dan 3 liralık karışık pizza (Mizah, şaka vs değil. Ciddi ciddi 3 lira. Salamlı, sucuklu...) söyleyip yiyor, arabesk müzik eşliğinde dertlenip içiyor ve Akasya Durağı, Cennet Mahallesi gibi yapımlarla şahane eğleniyordum. İçimdeki İzzet Altınmeşe'yi zar zor gizliyordum anlayacağınız. Tabi bu gizli öznem İzzet Altınmeşe etkisinden midir bilinmez; Buddha bir Uzi hızında çiftleşiyor, ben köpek balığının ağzının yanında gezen kahve yancısından hallice balıklar gibi 'Buddhacığım, bu hanımın beyaz tenli, çilli, kulağı güzel ve okuduğu dinlediği güzel şeyler olan hanım arkadaşı var mı?' diye geziyordum. Vardı. Sağ olsun o hanımlar o arkadaşlarıyla beni görüştürüyorlardı da. Ama...
Ama Ah Müjgan Ah işte be.

Beceremiyordum kulp bulmamayı. O değil, bu değil diye nice gelinlik çağdaki kızın hayalleriyle oynadım. Hep bir kusur bulup durdum. Hep Müjgan'la kıyasladım ister istemez. 'Ama Müjgan böyleydi.' , 'Ama Müjgan şöyleydi.' demekten helak oldum.

Odama girdiğimde ne yapacağımı bilemez halde kapıda bir süre durdum. Yapacak hiçbir şey bulamadığım zamanlar yaptığım gibi sigara paketine uzandım ve bir sigara alıp yaktım. Daha ilk dumanı üflemeden Buddha kapıda belirdi. Kapıya arkam dönük olduğu için kapının eşiğine tık tık şeklinde tıkladı ve öhürm diye de ekledi. Ses etmeden dönüp baktım. 'Kız gibi trip atıyorsun hemen. Gel izle hadi Kadere Mahkumlar'ı.' diyerek gönlümü almaya çalıştı. Cevap vermedim. Sigara paketini uzattım. Değiştirmeyeyim diyerek kendi sigarasından bir tane çıkarıp yaktı. Zeki Demirkubuz filmlerindeki adamlar gibi birbirimizin yüzüne bakmadan sigara içiyorduk. Yine yüzüne bakmadan 'Mekik çekmek istemiştim.' dedim. 'Ahahahah' diye güldü ayı gibi. İşte şimdi de 'Avvvanak Kuzenler' tadında bir filmin kahramanları olmuştuk. Sinirli bir bakış fırlattım ve gerisin geri çektim gözlerimi. Halıya, perdeye merdeye bakmaya başladım yeniden. Film yeniden Demirkubuz filmine dönmüştü. 'Ben de kaslı olayım istedim. Baklavaymış, adonismiş edineyim istedim.' dedim. '..Hep mi senin kaslarının çevresinin çevresinden ekmek yemeye çalışacağım. Benim de kasım olsun. Ben de onun çevresinden takılayım istedim. Yetti canıma.' dedim. Sinir krizi geçirmeye kalktım ama henüz tam kıvama gelmemiştim. Geçirmedim sinir krizi falan. Elini omzuma attı. Kafamı çevirdim. Bana bakıyordu. Konuşmak için ağzını açar gibi oldu. Boştaki elimin işaret parmağıyla dudaklarını mühürledim. 'Bana bakarak konuşma.' diye uyardım Buddha'yı. 'Ambians.' dedi. 'Ambians.' dedim. Kafalarımızı başka yönlere doğru çevirdik.

'Aslında senin kassızınım lan ben.' dedim.
'Asıl ben senin bıyıksızınım.' dedi.
'Şu birbirimize söylediğimiz şeyleri bir daha söyleyemeyiz.' dedim.
'Yok ajan. Her zaman söylerim. Canımsın.' dedi.
'O değil yahu kassızınım, bıyıksızınım demek kolay değil. İyi söyledik valla takılmadan.' diye açıkladım yanlış anlaşılmayı.
'Bıyık sızınım!' dedim, 'Yeri gelir kas sızın olurum Müjgan' dedi.
'Müjgan'larımıza o zaman!' diyerek sigaramı ona doğru havaya kaldırdım, o da sigarasını havaya kaldırdı. Tokuşturup Allah ne verdiyse fondipledik dibine yaklaşmış olan sigaralarımızı.

Edit: Adventure Time adlı çizgi filmin, "Ulan nasıl bir çizgi film soundtrack'i olur böyle şapşahane şarkı" dedirten on numara parça bu yazının soundtrack'i.. Hem yazıyı hem şarkıyı beğenirsiniz umarım..

Düş Yetmezliği Raporu

Beşiktaş bayrağımı indirdim, bayrağın yüzüne bakamaz oldum Müjgan'ı Beşiktaş'tan çok sevdiğimi idrak ettiğimde. Çok değil 5 ay oldu.

Gezi Direnişi-Özel Beşiktaş Yürüyüşü'nden bir anı. İsyanın sembolü Optik Başkan

Beşiktaş için Olimpiyat Stadı'na gidiyorum bazı bazı. "Dünya yanacak, bir Olimpiyat Stadı'na gidenler kurtulacak. Hadi koş!" deseler, öleyim daha iyi der gitmem. Olimpiyat Stadı'na gidip durdum bu sene çokça, salt Beşiktaş için. Menfaatsiz. Zira "Beşiktaş'tan menfaat bekleyen anasından .m beklesin." mottosunu savunurum, laf rahmetli Optik Başkan'ın ağzından çıkıp kulağa değdi değeli. O en sevmediğim, en gitmeyi istemediğim yere Beşiktaş için gittim durdum.

Müjgan'a gidemedim ama. 'Gelme' dedi bir kere.
Müjgan, 'Yazma bir daha beni.' demedi. Ama elim de gitmedi yazmaya. Yazamadım durdum.

Yahu hayal be. İstersen kral olursun, ister Japonya'da yapılmış bir çakmak olursun, ister yağmur olursun araba camına mı baraja mı nereye istersen yaparsın. Ucu bucağı yok... Ben hayalini kuramaz oldum Müjgan'ın.

Bursa'daydım. Doğum günümdü. Doğum günüm kutlu oldu.

Beni bi bir hafta daha bırakın da Müjgan'a ereyim düşümde de geleyim.

Gitmem fark bile edilmedi. Ama dolan bir şeylerin boşalması lazım burada artık. Sadece biraz düş yetmezliğine yakalandım. Bir haftaya geçecek..

Edit: Bu ara klibiyle osuyla busuyla seviyorum bu şarkıyı. Grup menşeinin yiğidin harman olduğu topraklar olan İngiltere olması da ayrı bir güzellik. Hemşehrilerimi kayırıyorum: Clean Bandit ft Jess Glynne - Rather Be